de lokale markt

Nu verwacht iedereen natuurlijk dat mijn eerste stukje op mijn blog gaat over mijn nieuwe school, appartement, collega’s, leerlingen en ga zo maar door.
Maar dan zou mijn verhaal erg kort worden. De school is wennen, zoals dat voor iedereen geldt die een nieuwe baan begint, alles is wennen. Nieuwe boeken, nieuwe mensen, proberen je lokaal te vinden. Bij wie ga je zitten tijdens de lunch?
Het voelt inderdaad als of je weer brugpieper bent.
Het hele werk gebeuren gaat goed. Ik heb een week oriëntatie gehad. Afgelopen week voor het eerst les gegeven en alles gaat goed. Zijn er mindere punten, natuurlijk, het feit dat ik elke dag tussen 7 en kwart over 7 op school aanwezig moet zijn. Dat maakt de ochtenden een uitdading. Dat je wordt verwacht om tot tien voor half 5 op school te blijven, is ook minder als je tot 10 uur of tot 1 uur moet lesgeven. Aan de andere kant dit geeft je tijd zat om je lesplannen te schrijven die je elke week moet inleveren.
Daarnaast scheelt het dat er een paar westerse collega’s zijn, die dit nog erger vinden dan ik, dus wij eindigen vaak met 3 of 4 man in een vergaderruimte en kletsen de laatste twee uur van de dag weg. (ja man, enige vrouw uit de westerse wereld. Veel Aziatische collega’s uit veel verschillende landen) De leraren kamers (lees 3) zijn duidelijk stille werkruimtes, dus die lenen zich daar niet voor. De leerlingen zijn super leuk, zowel eerste en tweede klassen als leerling die al voor hun 5de jaar op de school zitten.
Maar goed, daar ging mijn verhaal niet over vandaag. Waar ik het over wil hebben is de enorme verschillen in de wereld. De afgelopen week ben ik naar school, naar het winkelcentrum en weer naar huis gegaan. De school heeft alleen maar rijke leerlingen. Er is me verteld hoeveel ouders moeten betalen en er is me verteld wie ouders van leerlingen kunnen zijn. (Denk; duizenden euro’s en ministers, generaals enzovoort.)
Het winkelcentrum naast de school is niet veel beter, het is er super duur, zoals het gemiddelde winkelcentrum met airconditioning en westerse merken in Azië. Wel een Starbucks en Burger King, maar geen Macdonalds.
Vervolgens maakten ik dan nog een vlugge stop bij een karretje om wat te eten te halen, rijst met een klein beetje ei of vlees of vis, of noedels met groente en een klein beetje vlees en een gebakken ei. Of noedels in soep met verschillende soorten moeilijk te identificeren vlees producten. Hier maken ze geen frikandellen maar vlees en vis balletjes. Een maaltijd is dan één dollar of 4000 Riel. Ik kan in de airco van het winkelcentrum precies dezelfde gerechten kopen, maar dan voor 2.50 dollar of 10.000 Riel.
Ik geef mijn geld liever aan iemand die er de hele dag voor buiten staat te koken, dan dat ik andere halve dollar rechtstreeks in de zak van een Japans winkelcentrum zien verdwijnen. Om precies die reden ben ik vorig weekend met de manager van mijn appartementen complex naar de markt geweest. Ze is net even oud dan ik, komt uit Cambodja, maar heeft in Amerika gestudeerd. Haar Engels is dus perfect en ze was onmisbaar toen ik in de lokale markt op een krukje me huisraad bij elkaar zocht. Ik heb toen een lokale moeder en dochter een goede omzet gegeven, en mezelf getrakteerd op alles wat ik nodig had voor me appartement.
En nu zijn we dus uitgekomen bij het punt waar ik het echt over wilde hebben. Ondanks dat het onmisbaar is hoe groot het verschil tussen arm en rijk is, zijn er soms momenten dat het verschil nog duidelijker wordt. Zoals vandaag, ik ging weer naar de markt. Sinds ik nauwelijks heb gekookt deze week, had ik niet echt veel eten nodig. Maar ik had nog wel wat dingen nodig om met huis schoon te maken. Sinds ik zo geweldig vroeg op ben elke ochtend, kon ik op tijd naar de markt, dat is wel prettig, want dat is het nog niet zo heet en stinkt de markt dus ook niet zo erg. Want hoe ziet een markt er uit in Cambodja, niet zoals in Nederland. Het is geen afgezette straat met hoge kramen, waar genoeg ruimte is om tussen door te lopen. Het is een gebouw met verhoogde rechthoeken. Elke rechthoek heeft één muur in het midden en met die muur als achterkant van de “winkel” hebben lokale mensen hun markt. Tussen de recht hoeken ligt een pad, wat lager ligt dan de winkeltjes, dat is de afvoer en bij elke kruising stroomt water de riolering in. Die is wel afgedekt, maar het “ieuw” gehalte is hoog.
Er zijn ook genoeg verkopers zonder winkel, die leggen hun waar op een plastic mat/kleed voor een winkel neer. Bedenk wel, hun waar is niet alleen maar groente en fruit, het is vis en vlees. Dat ligt dus ook gewoon op de grond voor de afvoer. Maar je kan veel zeggen, het is wel vers, om precies te zijn, ik liep langs een vis “winkel” en ik hoor een klap. Dat was een vis die probeerde te ontsnappen, hij was letterlijk uit de winkel op de grond gesprongen. De film “finding Nemo” was tot leven gekomen. (Ik ben niet blijven kijken of hij het riool heeft gehaald.)
Het verse eten en de drukte is vooral langs de randen, meer naar binnen zijn kleine winkeltjes met alles wat je ook in een supermarkt vind. Ik heb zelfs Franse mayonaise gekocht op de markt.
Tussen de eettentje, noedels en rijst verkopers kwam ik langs een piep klein winkeltje met allemaal potjes nagellak. Mijn doel dit weekend was me nagels laten doen, dat is hier niet duur en die meiden leveren enorm goed werk. Dus waarom een nagel knipper kopen als je het ook kan laten doen. In dit kleine winkeltje zit een grietje in der hippe gescheurde spijkerbroek, T-shirtje en zwart omrande bril. Zo’n hippe bril waarvan je niet zeker weet of hij op sterkte is of gewoon hip. Ze deed me denken aan een van me leerlingen. Nu is mijn vermogen om leeftijd in te schatten vreselijk slecht en hier is het nog veel lastiger. Ze zal dus eerder richting de 20 of 25 zijn geweest, maar daar gaat het niet om.
Ik heb de vreemde gewoonte hier om eerst naar de winkel te kijken en dan naar de verkoper. Als de winkel spullen heeft die ik zoek en de verkoper/verkoopster me aanstaat, dan koop ik daar wat ik nodig heb. Ik koop het liefst bij vrouwen, ik hoop dan altijd dat als ik te veel betaal er iets goed mee wordt gedaan. Je weet nooit hoeveel monden deze vrouw voedt met haar winkeltje. En ik ben de rijke westerling hier, dus natuurlijk betaal ik soms te veel.
Al moet ik zeggen dat het me tot nu toe heel erg mee valt. Als verkopers je namelijk de prijs in Riel vertellen of de prijs op hun producten zetten en je korting geven, dan betaal ik niet te veel, voor mijn gevoel.
Dus ik vraag dit jonge hippe grietje of ze manicure en pedicure kan doen en ja hoor, ze spreekt een beetje Engels en ze kan me helpen. Dus ik neem plaats op het plastic stoeltje en doe me schoenen uit. Zij komt terug met een veel te klein bakje voor me voeten. Oké, alleen me tenen in het water dan maar. Maar ze weet van wanten, zorgt dat haar spullen schoon zijn, maar mijn handen en voeten goed schoon. (Dat kietelt!) Ik krijg een roze kleurtje op mijn nagels. Terwijl zij druk bezig is kan ik de hele boel natuurlijk goed observeren. Er komen af en toe mensen langs om me te bekijken, ik heb mooie vingers en me nagels zijn “cute” met de roze nagellak. Ik hoef maar 2 bedelaars te negeren en dit grietje gaat rustig verder met mijn nagels lakken zelfs als haar kleine plastic Nokia mobiel af gaat. Ze lakt en belt rustig tegelijkertijd.
Terwijl mijn teennagels gevijld worden, komen er twee andere jonge meiden aan. Duidelijk van dezelfde leeftijd, maar duidelijk een ander slag meiden. Beide hebben IPhone in de hand en gaan net buiten het winkeltje op krukjes zitten wachten op hun beurt. Ja buiten het winkeltje en is geen ruimte voor meer mensen in dit mini winkeltje. We zitten al met z’n vieren binnen. Ander klant krijg ook een pedicure. Ondertussen terwijl mijn teennagels worden gelakt, beginnen deze drie meiden geanimeerd te kletsen in het Cambodjaans. Wat ik natuurlijk compleet niet versta. Ik wissel van plaats met een van de IPhone meiden en moet wachten tot de nagellak droog is om me schoenen aan te trekken en de rest van me boodschappen te halen. Op dat moment realiseer ik me op eens dat deze drie meiden in dezelfde klas hadden kunnen zitten op school en eentje zit nu op zaterdag ochtend nagels te lakken en de andere twee zitten op hun IPhone plaatjes van nail art op te zoeken die ze op der nagels willen hebben.
Nu kan ik het verkeerd hebben hoor, veel mensen hier hebben meerdere telefoons. Maar volgens mij zie ik hier het enorme verschil tussen arm en rijk. En ik heb er geen woorden voor. Op dat moment beginnen alle drie deze jonge meiden te lachen om iets en moet ik ook glimlachen. Het valt allemaal wel mee.
Ik betaal 2.5 dollar en vertrek, hopende dat ik te veel heb betaald, want ik heb de prijslijst in het winkelcentrum gezien. Manicure + pedicure 11 dollar.