inpakken en afscheid nemen

Het is zo ver me koffers zijn gepakt, me leerlingen, collega’s en vrienden gedag gezegd. En dat was lastig. Me leerlingen proberen niet te laten zien hoe moeilijk ze het er mee hebben. Van 6 jaar oud tot 24 jaar oud, iedereen houdt zich sterk
En ik vind het ook lastig, zal alles wel goed komen, ik zal nooit zien of ze het gaan volhouden en hun dromen achterna gaan.
Maar tegelijkertijd kan ik niet wachten om iedereen thuis weer te zien.
Ik heb allemaal leuke kadotjes gehad van collega’s en leerlingen. Allemaal zijn ze super lief en leuk. Maar sommige zijn makkelijker mee te nemen dan anderen. De porseleinen kip/tandenborstel houder heeft na veel wikken en wegen de koffer toch gehaald. Ik vraag me alleen af hoe lang hij het gaat over leven.
Ik kreeg een super leuk afscheid dinner. Lekker gegeten, heel chinees. Het eten en het toosten. Iedereen zijn zeg je doen inclusief ik aan het einde. Dat was zwaar, want dat zie je op eens alle mensen die je om je heen verzamelt hebt in dat jaar.
Maar dan denk ik aan aankomen op schiphol….
Zondag hebben kory en emma me naar het treinstation gebracht. Ik had een kaartje naar Guangzhou om vandaar naar Hong Kong te reizen en me toeristen visum te halen. Ook dat was zwaar, gedag zeggen tegen kory terwijl hij net een dag terug was. Zaterdagochtend kwam ie de school binnen lopen. Ik was blij dat me leerlingen niet alleen achter bleven.
Maar het was ook vreemd, zondag in de trein moest ik steeds denken. Ik hoop dat ze niet vergeten om… ze moeten wel … of wat als ze niet dit of dat doen.
En achter die gedachten volgden dan altijd de gedacht, maar ik ga naar huis. Ik ga ze geen les meer geven. Het is niet meer mijn taak om me zorgen te maken over mijn leerlingen, de lessen, de school. En of alles wel goed komt komend weekend.
Wat ik probeer te vertellen is dat ik last heb van een dubbel gevoel.
Ik kom naar huis (hoi hoi, super blij, mis jullie.)
Maar ik laat ook een huis en mensen en een school achter…
Maar eerst Hong Kong misschien kan ik daarna ontspannen.